Bye bye Bali

Selamat sore, hier zijn we weer!

De basis van dit blog ligt al een week klaar, maar het internet in ons Teblin house had er niet zoveel zin meer in de laatste week waardoor zelfs een email openen al een uur kostte. Hierdoor zal dit blog wat langer worden dan gebruikelijk, al komt dit ook omdat we niet heel vaak blogs hebben geschreven.
We zouden dit beter moeten bijhouden maar wees niet getreurd! We verwachten dat het vanaf nu wat beter zal gaan gebeuren omdat we nu echt gaan rondreizen. In Bali zagen de doordeweekse dagen er namelijk allemaal vrijwel hetzelfde uit en gingen we er alleen tijdens de weekenden op uit (en op donderdagavond richting CP-lounge). Inmiddels lopen we al wel drie weekenden achter en hebben we zelfs ons laatste volledige weekend op Bali er al opzitten. Tijd voor een update dus!

Drie weekenden geleden zijn we naar Lovina geweest. Lovina is een plaats in het noorden van Bali en het zou een mooie plaats moeten zijn. Helaas viel het ons wat tegen, het was nogal verlaten en het strand was niet heel erg mooi. Gelukkig waren Saad, Tibeaut en enkele Duitse vrijwilligers ook gedurende dit weekend in Lovina en hebben we voor een mooi prijsje een tripje de zee op kunnen boeken. Het zou een combinatie worden van dolfijnen spotten en snorkelen. Vooral met de dolfijnen hadden we erg veel geluk, op een gegeven moment zwommen er wel zo’n 50 dolfijnen rondom en onder onze boot door. Zeer indrukwekkend! Na het ‘dolfijnen-jagen’ zijn we richting een rif gegaan, helaas is al het koraal min of meer dood en waren er maar een paar mooi fel gekleurde visjes aanwezig waardoor de lol er snel af was.

Twee weekenden geleden zijn we met een groep van 14 man richting Mount Batur gegaan. Mt. Batur is een actieve vulkaan op Bali met twee kraters. De laatste keer dat hij daadwerkelijk activiteit toonde was in 2000, dit is toen echter niet ontaard tot een uitbarsting maar er kwam wel veel rook uit de krater(s) is ons verteld. Omdat we de zonsopgang zouden gaan bewonderen, zijn we om 2.30 uur ’s ochtends opgehaald bij ons huis en met een uurtje rijden stonden we aan de voet van de vulkaan. Nadat water en zaklampen was uitgedeeld begon de tocht. Van een vlakke ondergrond met vrij veel bomen rondom ons, werd het pad steeds een beetje stijler tot we op een gegeven moment echt moesten oppassen en behoorlijk moesten klimmen. De veiligheidsvoorschriften zoals we die in Europa kennen zijn hier uiteraard nog nooit toegepast, ze gaan er ‘gewoon’ vanuit dat je je boeren verstand gebruikt. Op de vraag of er regelmatig ongelukken gebeuren was het antwoord dan ook volmondig ‘ja’, en op de vraag of er wel eens doden gevallen waren was het antwoord gelijkwaardig In gebrekkig Engels maakte de man duidelijk dat de laatste een aantal weken geleden de krater in gevallen was omdat die persoon te dicht bij de rand was gaan staan voor een foto,typisch toeristen (overigens kan je geen lava zien als je de krater in tuurt, maar het is gewoon ontiegelijk stijl en diep waardoor de val dodelijk is). Op zo’n ¾ van de tocht was er een plek waar je kon stoppen. Hier kreeg je de kans of je door wilde naar de ‘top top’ of dat je deze ‘top’ al voldoende vond. Omdat Suzanne iets langzamer had gelopen zou zij niet meer optijd op de ‘top top’ komen om de zonsopgang te kunnen bewonderen waardoor ze bij de ‘top’ is gestopt met nog een aantal anderen. Lisanne is daarentegen wel naar de ‘top top’ geklommen. Dit laatste stukje was pittig omdat het erg stijl was en voornamelijk as/zand was waardoor je omhoog moest klimmen. Hierdoor zakte je per meter die je klom ook weer zo’n halve meter terug naar beneden. Uiteindelijk was het het meer dan waard en hebben we beide vanaf de top (top) de zonsopgang bewonderd (wat overigens ook het vermelden waard is en minstens zo indrukwekkend als de zonsopgang was, is dat de hoeveelheid sterren die zichtbaar waren tijdens de tocht zeer indrukwekkend is. Wanneer je ‘melkweg’ googled krijg je afbeeldingen te zien die overladen zijn met sterren, diezelfde hoeveelheid konden wij tijdens onze klim boven ons hoofd zien hangen).

Afgelopen weekend (vooralsnog het laatste weekend in Bali) hebben we het goed aangepakt. Het stond bij ons voordat we vertrokken al op de planning om naar de Gili eilanden te gaan. Omdat een aantal anderen (Daisy (Australië), Penny (Nieuw-Zeeland), Allyson (USA) en Simone (Duitsland)) ook naar de Gili’s wilden, hebben we besloten om met z’n zessen vrijdag ochtend tot en met maandag op Gili Trawanga door te brengen. Het duurt ruim een uur om met de taxi van Ubud naar Padang Bai te rijden, hier zouden we vervolgens met een fastboat die er ongeveer 2 uur over doet naar Gili T gebracht worden. Al met al ben je ongeveer 4 uur onderweg. Omdat de laatste boot al om 13.00 vanuit Padang Bai vertrekt, hadden we besloten om om 7 uur te vertrekken en de boot van 9.00 uur te pakken (Dit zijn de enige twee tijden). Ware het niet dat de taxi-driver die om 7.00 uur ons zou moeten oppikken niet verscheen. Gelukkig hebben wij onze eigen taxi-driver en vonden we hem bereid om voor een kleine 5 euro extra p.p. onze hele trip te fixen. Rond kwart voor acht kwam deze heer ons ophalen en scheurde hij naar Padang Bai. Het was een mooie rit, waarbij we voor het eerst sinds 5 weken weer een snelheid van 120 km/h hebben bereikt. Hierbij moeten we wel vermelden dat hij niet verder schakelde dan z’n 3 en we het idee hadden in een vliegtuig te zitten. Wanneer Lisanne aan Suzanne vroeg hoe hard hij reed (door het vliegtuig geluid) reageerde Daisy met ‘I know EXACTLY what you guys are discussing right now’ ondanks dat we het in het Nederlands bespraken, komisch moment was dat. Toen we rond half 10 bij de boot aan kwamen realiseerden we pas waarom deze kerel zo hard reed. Hij had namelijk de boot gebeld en gefixt dat deze speciaal voor ons een half uur zou wachten (wij waren tot dit moment nog niet op de hoogte van het feit dat de boot om 9.00 uur zou vertrekken en de boot daarna pas om 13.00 uur). Snel de boot in dus en op richting Gili T met een tussenstop op Lombok. Lisanne was met Simone en Penny op het dak van de boot gaan zitten en Suzanne zat met Daisy en Allyson veilig binnen. Eenmaal aangekomen op Gili T hadden we direct het idee dat dit een echt vakantie oord was dat vergelijkbaar is met Lloret de Mar alleen was het publiek gemiddeld 20+ waardoor de sfeer anders was. Op elke hoek van de straat krijg je ‘magic mushrooms’ aangeboden. Maar wanneer je deze elementen negeert is het echt een prachtig eiland waar geen motorvoertuigen maar paard-en-wagen en fietsen rond rijden. We hebben hier dan ook gedurende 1 dag voor 2 euro fietsen gehuurd en zijn rondom het eiland gefietst waarbij we fietsen en zwemmen in de zee afwisselden, uiteindelijk zijn we naar de schommel in de zee gefietst waar we de zonsondergang hebben bewonderd. De volgende dag hebben we met Penny en Daisy een privé boot gehuurd en zijn we wezen snorkelen op verschillende plekken. Het meest indrukwekkende was dat (naast dat op sommige plekken het koraal hier nog wel levend was en mooie kleuren had) we op een gegeven moment een zeeschildpad van ruim een meter tegen kwamen. We hebben een flink stuk met deze jongeheer mee gezwommen en bewonderd hoe hij het koraal opsmikkelde. Na het snorkelen besloten we onze ruggetjes eens flink te laten verwennen met een heerlijke massage als afsluiting van dit mooie weekend. Gedurende de avonden hebben we ons immuunsysteem op de proef gesteld door streetfood te eten. Elke avond wordt er namelijk een markt opgebouwd waar je alleen eten kunt krijgen. Je kunt dan zelf samenstellen wat je wil eten en elk ingrediënt kost 5.000 of 10.000 idr (33 of 66 euro ct.). De ingrediënten waaraan je moet denken includeren onder andere rijst, mihoen, bami, groentemix, aardappelcurry, kip, satestokjes, loempias, ei, en vele vissoorten van de barbecue. Gelukkig hebben we het beide zonder problemen overleefd waardoor we vol goede zin elke avond naar de reggea-bar Sama Sama zijn gegaan, waar je praktisch op het strand zit terwijl er een live band speelt. Genieten dus.

Gedurende de laatste week hebben we wederom veel meegemaakt. Zoals enkele misschien weten houden ze in Indonesië hanen gevechten. Hier kun je moreel-gezien tegen zijn omdat het een lugubere manier van omgaan met dieren is, maar tevens is het een stuk van de cultuur. Toen we op een gegeven moment dus prompt een hanen-gevecht tegen kwamen op straat zijn we blijven staan en hebben we gekeken. Zeer indrukwekkend en binnen een kwestie van 20 seconden was één van de twee hanen dood. Later vertelde onze coördinator van de oriëntatieweek dat ze vroeger geen messen aan de poten van de hanen maken en dat het dan wel zo’n drie uur duurde voordat er één dood was. Ook vertelde hij dat de messen zelf zo scherp zijn dat wanneer je je eraan snijdt, dit niet direct pijn doet. Hierdoor begrepen wij dat het vrij snel gedaan was met één van de twee hanen.

Afgelopen vrijdag was onze laatste dag in Ubud, waarbij we afscheid hebben moeten nemen van onze kindjes uit ‘Kelas Dua’ van de school ‘Manukaya’. Donderdag hebben we hen al cadeautjes gegeven potloden (omdat ze die allemaal veel liever gebruikten dan krijtjes wanneer we hen tekeningen lieten maken) en een aantal snoepjes. Gisteren gaven zij ons cadeautjes, bergen snoep (dat is praktisch het enige waar ze met hun geld toegang tot hebben) en wat sleutelhangers. Wanneer ze naar huis mochten hebben we van allemaal hele dikke knuffels gekregen. Wat gaan we deze kleine aapjes missen!

Ook hebben we afscheid genomen van de overige vrijwilligers wat een wrang gevoel achter laat. We hebben met een aantal toch zo’n 6 weken samen gewoond, plezier gedeeld en hier en daar zelfs een vrijwilliger een traan zien laten. Wanneer je je dan realiseert dat je enkele waarschijnlijk nooit meer gaat zien is dat rot. Desalniettemin hebben we ook al met enkele vrijwilligers afgesproken ze tijdens onze reis wederom te treffen. Zo gaat Saad (Marokkaanse jongen uit Parijs) naar Vietnam wanneer wij daar ook zijn, en gaat Caroline (komt uit Londen) naar Cambodja wanneer wij verwachten daar ook te zijn. Dus de vooruitzichten zijn goed!